از دامن روبان دار سنتی تا لباس های امروز

لباس قاسم آبادی در زمان گذشته تنها در شرق استان گیلان در روستای کوچکی به نام قاسم آباد که در شهرستان چابکسر واقع است پوشیده می شد. سال ها بود که مردم این منطقه این لباس را به رسمیت می شناختند اما با گذشت زمان و با گسترش شهر نشینی این رسم نیز به دست فراموشی سپرده شد. اما کمرنگ شدن تدریجی سبب نشد که این لباس بومی و سنتی به طور کلی فراموش شود و دیگر مورد استفاده قرار نگیرد. مردم آنجا و  مناطق اطرافش از این لباس برای عروسی ها و یا اعیاد مذهبی و در جشن و مراسم ها استفاده می کردند به گونه ای که کم کم استفاده از این لباس ها در جشن های عروسی  به سبب زیبایی و حالت سنتی  ای که دارد همه گیر شد و امروزه در همه ی جشن های عروسی استان گیلان از آن استفاده می شود و حتی مردم استان های دیگر نیز از این لباس ها استقبال زیادی می کنند.

لباس های قاسم آبادی شامل دامن (شلیته) پرچین زیبا است که به آن ها درازتنبان می گویند. این دامن ها با روبان های رنگی که فاصله آن ها دو سانتی متر است دوخته می شوند. پارچه ای که روبان ها روی آن دوخته شده ساده و مشکی است. در نهایت هرچه تراکم این روبان ها اشاره کرد. پیراهن (جمه) به رنگ یکی از روبان  های شاد دامن دوخته می شود ولی رنگ معمول آن قرمز است زیرا با پارچه دامن که مشکی است ترکیب رنگ بهتری تشکیل می دهد.

جلیقه ی این لباس به رنگ مشکی و معمولا کوتاه تر دوخته می شود و  اطراف و پشت آن با پولک و سکه های قدیمی دوخته می شود که زیبایی خاصی به آن می دهد. در آخر لباس شامل یک روسری زیبا که در گویش محلی به آن “تور دسمال” (روسری ای که با تور دوخته می شود ) می گویند، است که رنگ آن هم  معمولا سفید است.

در طراحی های مدرن می توان ردپای لباس های بومی را دید. مانند رنگ های شاد و روشن، پیراهن هایی با تنخور آزاد و راحت و علی الخصوص استفاده از روبان های رنگی. جلیقه نیز یکی از اجزایی است که به زیبایی آن افزوده است. هر چند این طراحی ها الهام بسیار ناقصی از نمونه های بومی و سنتی آن است اما همین مقدار کم همنشینی جذابی با اجزای مدرن تر ایجاد کرده است.