قاعده فشن نو بودن است

فشن امری مطلق نیست،فشن پدیده ای نیست که در هر کجاوهر زمانی وجود داشته باشد.به طور کلی ،ریشه فشن نه در ذات بشر است ونه در ساز وکارهای جمعی ار آن هنگام که فشن برای اولین باردر یکی از جوامع انسانی سربرآورد،به طورفزاینده به جوامع وحوزه های اجتماعی دیگر سرایت کرده است وآنها را به تبعیت از منطق خود وادار کرده است.

رشد فشن یکی از مهمترین رویدادهای تاریخ جهان بوده است.زیرا جهت حرکت مدرنیته را نشان می دهددر فشن می توان یکی از خصلت های اساسی مدرنیته،الغای سنت ها، را مشاهده کرد.نیچه فشن را یکی از ویژگیهای دوران جدید به حساب می آورد،زیرا آن را دال بر رهایی از چیزهایی از جمله صاحبان قدرت می داند.اما عنصری نیز در فشن وجود داردکه مدرنیته از پذیرفتن آن اکراه دارد.فشن غیرعقلانی است .در آن تغییرتنها برای تغییرانجام می شود،در حالی که تصویری که مدرنیته از خودش دارد این است که تغییرات منجر به افزایش خود مختاری منطقی می شود.

همه نظریه پردازان فشن عملا بر نو –با جریان دائمی چیزهای نو که جایگزین چیزهایی می شوند که قبلا جدید بودند ولی حالا کهنه شده اند-به عنوان یکی از خصایص اصلی فشن تاکید می کنند..به عبارت دیگر در این عصرامروزی بودن ارزش بنیادینی می شود که تمام ارزش های دیگر به آن منوط می شوند.به بیان دقیق تر ،مدرن بودن مترادف نو بودن می شود.انسان مدرن شیوه تفکری موافق نو دارد.

شاید کانت نخستین نظریه پرداز فشنی باشدکه ویژگیهای اساسی فشن را نو بودن می داند.بر آن تاکید میکند.او می گوید “نو بودن فشن را افسونگر می کند”.نظریه پردازان قبلی فشن را با زیبایی مرتبط می دانستند ،اما کانت تاکید می کندلازم نیست که فشن حتما ربطی به زیبایی داشته باشد،بلکه برعکس به چیزی عجیب وغریب وحتی منزجزکننده تنزل می یابد،زیرا در فشن مسئله بیشتر بر سررقابت است تا سلیقه.